Πρόκειται για ένα σονέτο, δηλ. ποίημα αποτελούμενο από δύο τετράστιχα ακολουθούμενα από δύο τρίστιχα. Ένα ποίημα που μιλά για ιστορικές προσωπικότητες της Γαλλίας και αναφέρεται σε θρύλους από τη Γαλλία, αλλά και τη ρωμαϊκή κι ελληνική αρχαιότητα. Μάλλον σκοτεινό, όμως γεμάτο ελπίδα, αυτό το ποίημα είναι υπέροχο και βαθυστόχαστο. Μπορεί κανείς να βρίσκει ένα καινούριο νόημα σε κάθε ανάγνωση.
This is a sonnet, consisted of a pair of quatrains (4-verse stanzas) followed by a pair of tercets (3-verse stanzas). A poem that speaks of French historical characters and refers to legends from France and the Roman and Greek antiquity. Rather dark, yet full of hope, this poem is gorgeous and profound. Οne can find a new meaning with each reading.
El Desdichado / Ο δυστυχής ή ο απόκληρος
(τίτλος παρμένος από τον «Ιβανόη»)
Je suis le Ténébreux, – le Veuf, – l’Inconsolé,
Le Prince d’Aquitaine à la Tour abolie :
Ma seule Etoile est morte, – et mon luth constellé
Porte le Soleil noir de la Mélancolie.
Dans la nuit du Tombeau, Toi qui m’as consolé,
Rends-moi le Pausilippe et la mer d’Italie,
La fleur qui plaisait tant à mon cœur désolé,
Et la treille où le Pampre à la Rose s’allie.
Suis-je Amour ou Phébus ?… Lusignan ou Biron ?
Mon front est rouge encor du baiser de la Reine ;
J’ai rêvé dans la Grotte où nage la sirène…
Et j’ai deux fois vainqueur traversé l’Achéron :
Modulant tour à tour sur la lyre d’Orphée
Les soupirs de la Sainte et les cris de la Fée.
I am the Dark One, the Widower, the Unconsoled
The Aquitaine Prince whose Tower is destroyed:
My only Star is dead—my constellated lute
Bears the black Sun of Melancholy.
In the night of the Tomb, You who comforted me,
Give me back Posillipo and the Italian sea,
The flower that my afflicted heart liked so much
And the treillised vineyard where the Grapevine unites with the Rose.
Am I Love or Phoebus?… Lusignan or Biron?
My forehead is still red from the Queen’s kiss;
I dreamt inside the Cave where the mermaid swims…
Twice victorious I crossed Acheron:
Taking turns to play on Orpheus’ lyre
The sighs of the Saint and the Fairy’s screams.
Εγώ είμαι ο σκοτεινός, ο χήρος, ο απαρηγόρητος
ο πρίγκηπας της Ακουιτανίας με τον κατεστραμμένο Πύργο.
Το μόνο Αστέρι μου νεκρό. Το έναστρο λαγούτο μου
φέρει τον μαύρο Ήλιο της Μελαγχολίας.
Μες στη νυχτιά του τάφου, Συ που κάποτε με παρηγόρησες,
δώσε μου πίσω το Παυσίλυπο και το πέλαγος της Ιταλίας,
το λούλουδο που την τυραννισμένη μου καρδιά ευχαριστούσε τόσο,
την πλαγιά όπου το Αμπέλι αναρριχόταν κι έσμιγε με το Τριαντάφυλλο.
Είμαι η Αγάπη ή ο Φοίβος; Ο Λουζινιάν ή ο Μπιρόν;
Tο μέτωπο μου ακόμα κόκκινο απ’ το φιλί της Βασίλισσας·
μες στη Σπηλιά όπου η Σειρήνα κολυμπά, εγώ ονειρεύτηκα…
και δυο φορές θριαμβευτής πέρασα τον Αχέροντα,
παίζοντας στη λύρα του Ορφέα εναλλάξ
τους στεναγμούς της Αγίας και τις φωνές της Ξωθιάς.
